Twaalfde statie.
Jezus sterft op het kruis

Daareven leed hij nog, nu gaat hij sterven.
Zacht wiegt het grote kruis met de ademende God in de nacht.
Alles is klaar.

Nu komt voor het Instrument het uur
Dat het, onuitputtelijk, uit de vereniging der tweevoudige natuur,
uit de bron van lichaam en ziel perst en trekt
Al wat in hem aan lijdenskracht kan worden verwekt.

Hij is eenzaam zoals Adam alleen was in Eden.
Hij is voor drie uren alleen en proeft de Wijn,
De onoverwinnelijke naïviteit van de mens in Gods afwezigheid!

Onze gast is vermoeid en laat zijn hoofd geleidelijk zakken.
Hij ziet zijn Moeder niet meer en zijn Vader verlaat hem.
Hij proeft de kelk van de dood die hem traag vergiftigt.
Hebt gij dan niet genoeg aan die zure wijn vermengd met water,
Dat gij u plots opricht en roept: Sitio!

Hebt ge dorst, Heer? Is het tot mij dat ge spreekt?
Ben ik het die gij nodig hebt en mijn zonden erbij?
Ben ik het die u ontbreek eer alles volbracht zij?